Słowo Boże
VI niedziela wielkanocna 2017
Czytania liturgiczne z kolejnych dni okresu wielkanocnego przygotowują nas na przyjęcie szczególnego daru – daru Ducha Świętego, często nazywanego Parakletem. Słowo Parakletoznacza Pocieszyciela, Orędownika, Obrońcę. Ewangelista Jan nazywa Go również Duchem Prawdy, który ma za zadanie pouczać wiernych i przypominać im wszystko, co Jezus powiedział i zrobił.
Czas oczekiwania na dar Ducha dla pierwszych chrześcijan nie był łatwy. Był bowiem okresem prześladowań, które jednak nie tylko nie doprowadziły do złamania wiary, ale przeciwnie, spowodowały niesamowity rozwój wspólnot chrześcijańskich. Czytanie z Dziejów Apostolskim mówi, że mieszkańcy Samarii stali się wyznawcami Jezusa, bo przekonało ich świadectwo Filipa, który… uciekał z Jerozolimy z obawy przed prześladowaniami.
Jako wspólnota Kościoła czekamy kolejny raz na dar Ducha Świętego. Prosimy Jezusa o to, by wylał na nas swego Ducha, Ducha Prawdy, Miłości i Pocieszenia. Niektórzy pewnie czynią to ze względu na okres liturgiczny, jaki przeżywamy. Wielu jednak doświadcza czasu próby, przeciwności a może nawet prześladowań. Potrzebujemy umocnienia, pocieszenia i podtrzymania.
Pamiętajmy, że przychodzi ono do nas często poprzez wspominanie dzieł, jakich Bóg w nas i dla nas dokonał. Pozwólmy Duchowi Świętemu, by prowadził nasze myśli i pomagał rozpamiętywać wielkie dzieła Boże. Będzie to pożytkiem dla nas, a może także stanie się świadectwem dla innych.
Przyjdźcie i słuchajcie mnie wszyscy, którzy boicie się Boga, opowiem, co uczynił mej duszy (Ps 66).
V Niedziela Wielkanocna 2017
Wy również, niby żywe kamienie, jesteście budowani jako duchowa
świątynia, by stanowić święte kapłaństwo, dla składania duchowych
ofiar, miłych Bogu przez Jezusa Chrystusa.
Wy zaś jesteście wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, narodem
świętym, ludem Bogu na własność przeznaczonym, abyście ogłaszali
chwalebne dzieła Tego, który was wezwał z ciemności do przedziwnego
swojego światła.(1 P 2,4-9)
Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Niech się nie trwoży serce wasze. Wierzycie w Boga? I we Mnie wierzcie!
W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. Gdyby tak nie było, to bym wam
powiedział. Idę przecież przygotować wam miejsce. A gdy odejdę i
przygotuję wam miejsce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie,
abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem. (J 14,1-12)
Dzisiejsze Słowo Jezusa jest dla nas bardzo umacniające i dające dużo
światła. Często możemy w naszej ludzkiej kondycji odczuwać zagubienie,
brak nam naszej jasnej tożsamości, czujemy potrzebę zdobywania własnej
godności i gonienia za szczęściem w wyszukanej formie. Tymczasem Pan
objawia nam głęboką prawdę o nas samych: należymy do Niego, jesteśmy
Jego królestwem, Jego narodem, zdobyci Jego krwią, odkupieni Jego
miłością, przeznaczeni do chwały, ważni tak, że On sam przygotowuje
nam miejsce. Jesteśmy dziećmi Boga, wobec których On sam postępuje jak
oczekujący na przyjęcie dziecka rodzice, przygotowują mu pokój,
zabiegający o miejsce dla niego. Bóg sam przygotował nam miejsce,
oczekuje nas, pragnie i tęskni za nami.
Ta cudowna prawda może przemienić nasze serca, by otwarło się na
chwalenie Boga, na uwielbianie Go w naszym życiu tu i teraz. Jego
miłość jest naszą największą radością.