¨Pan będzie strzegł  twego wyjścia i przyjścia teraz i po wszystkie czasy¨

                                                                                     ( Ps. 121)

Jak ładnie brzmią te słowa i jak dobrze się ich słucha, ale czy naprawdę czuję, Jego obecność? Czy wierzę w to, że On czuwa nade Mną cały czas bez odpoczynku?  Każdy z Nas może codziennie zadawać sobie te pytania i szukać odpowiedzi...

Ja postanowiłam opisać moją przygodę z Bogiem, moje doświadczenie Jego bliskości, ale zacznijmy od początku...

Tak naprawdę cała przygoda z Bogiem zaczęła się kiedy byłam mała, choć wtedy byłam nieświadoma... w szkole podstawowej ¨lubiłam¨ się bić z kolegami (tak wiem, nie ma się czym chwalić), lubiłam i nadal lubię grać w piłkę nożną, to jednak Pan Bóg postanowił Mnie skierować do scholki dziecięcej w mojej rodzinnej parafii, gdzie śpiewałyśmy (same dziewczyny ok.40 osób) na niedzilnej Eucharystii dla dzieci. Oh... to dopiero był dla mnie szok, pamiętam jak szłam z moją starszą siostrą na pierwszą próbę to strasznie płakałam, bo nie chciałam śpiewać  w tej scholce... ale po pierwszej próbie tak mi się spodobało, że należałam do Niej przez 21 lat ( choć wcale stara nie jestem). I niewątpliwie widzę teraz, że to był pierwszy poważny krok Pana Boga w moim życiu, dzięki tej scholce poznałam mnóstwo wspaniałych ludzi, przyjaciół i nabyłam doświadczenia w pracy z dziećmi jak się okazuje bardzo przydatnego!

A tak bardzo nie chciałam iść na tą scholke.... Pan Bóg ma poczucie humoru, woła kogo chce i kiedy chce i Jego drogi nie są naszymi drogami... Potem w moim życiu przyszedł czas szkoły średniej i tu się działo, byliśmy bardzo żywą klasą, w każdym razie dyrektor szkoły znał nas dobrze. A we mnie toczyła się mała walka, był to czas na nie chodzenie do Kościoła co niewątpliwie moi koledzy i koleżanki czynili, a Ja co? Nie dość, że chodziłam do Kościoła, to jeszcze śpiewałam w scholce, z jednej strony chciałam być modna, no bo przecież wszyscy tak robili, a z drugiej strony lubiłam chodzić na scholkę, lubiłam chodzić do Kościoła, za bardzo nie wiedziałam co robić... Czas mijał... i tutaj drugi poważny i dość bolesny krok Pana Boga w moim życiu. 

W moim domu nie było najlepiej, mój Tata był poważnie chory, miał raka. Zmarł gdy miałam 18 lat. I choć nie miałam z Nim dobrego kontaktu, to jednak świat mi się troszkę zawalił. No tak jak to się mówi ¨za długo było dobrze¨wtedy tak myślałam... Pytałam ¨Boże dlaczego ja nie mogę mieć normalnej rodziny?, dlaczego to Mnie musiało spotkać, daleczgo nam to zrobiłeś? Miałam, żal do Pana Boga przez długi czas... Kończyłam akurat szkołę średnią. Dziś widzę w śmierci mojego Taty niewątpliwie duży krok Pana Boga, co prawda nie był wcale łatwy, ale potrzebny. We Mnie osobiście przez śmierć Taty zaczęło się coś zmieniać. Moje życie toczyło się dalej... Skończyłam szkołę średnią i zastanawiałam się co by tu ze swoim życiem począć? I tutaj kolejny krok Pana Boga. W mojej rodzinnej parafii zaczynała się tworzyć grupa młodych, pełnych enrgii i życia ludzi, no nic lepszego spotkać Mnie nie mogło. Narodziły się nowe przyjaźnie, dużo czasu razem spędzaliśmy, dużo razem też działaliśmy w parafii. Uwielbiałam tę grupę, otworzyły się przede mną nowe możliwości... lecz cały czas zastanawiałam się co z tym życiem zrobić, jaką drogę wybrać? I tak przeszłam przez szkołę fizjoterapii (1 rok) potem przez szkołę fotografii (1 rok) ale cały czas czułam, że to nie jest TO... (choć uwielbiam robić zdjęcia) że potrzebuję czegoś więcej choć świetnie się czułam w grupie młodzieży do której należałam to jednak cały czas czegoś barkowało!!! I pewnego dnia przeszła mi (jak bumerang)  taka myśl przez głowę < Jurga  ( tak się nazywam) może zostaniesz zakonnicą?> ale szybko odsunęłam tę myśl, bo przecież Ja nigdy w życiu nie dam się zamknąć w klasztorze. Ja, która zawsze uchodziłam za  tzw. ¨twardzielkę¨, zawsze załatwiam sprawy po męsku, mam na całe życie ¨przyodziać¨się w spódnicę? (dodam tylko, że lubię chodzić w spodniach). Ja, która mam wizję już na własne życie. Nie to nierozsądne!!!

No ale jak powiedziałam już wcześniej, drogi Pana nie są naszymi drogami...

Byłam, jak mi się wydawało, ¨twarda¨. Skutecznie przez 1, 5 roku walczyłam z tą myślą odrzucając ją, nikomu oczywiście nic nie mówiąc, bo przecież co by inni powiedzieli na to, że Ja chcę iść do zakonu?! Kolejny krok Pana Boga, skutecznie - tak mi się wydawało - walczyłam z myślą o zakonie,  a Pan Bóg po mału łamał moją ¨tarczę obronną¨ dając mi różne znaki. Może teraz to zabrzmi jak dobra opowieść, ale od czasu pierwszej myśli o zakonie codziennie spotykałam jakąś zakonnicę i to w różnych miejscach, na ulicy, w parku w supermarkecie itp. Gdy otwierałam czasami Pismo święte na przypadkowych fragmentach zawsze było ¨Pójdź za Mną¨, ¨Nie bój się, Ja jestem z Tobą¨. Byłam przerażona na serio... Mówiłam, Panie Boże przecież ja się nie nadaje. Ja chcę zostać fotografem i mieć dom w górach i mieć rodzinę a Ty mi tu proponujesz zakon? To chyba jest jakiś żart!!!.

Długo tak walczyłam broniąc się bez skutku. Moja ¨tarcza obronna¨ zaczęła pękać na dobre i stwierdziłam, że skoro ma tak być, to warto by z kimś już doświadzonym w tej kwestii porozmawiać. Tylko za bardzo nie wiedziałam jak mam to zrobić (nie jestem zbyt wylewną osobą ). Sporo czasu się zastanawiałam do kogo by tu napisać i w końcu nie wytrzymałam i opowiedziałam wszystko mojej przyjaciółce i Ona mi powiedziała, że zna jedną bardzo fajną siostrę Pijarkę i ma z Nią kontakt przez FACEBOOKA. W ogóle nie wiedziałam kim są i co robią te Pijarki, no ale postanowiłam zaryzykować i napisać przez Facebooka do tej siostry. Opisałam całą moją sytuację, co czułam, czego się bałam i jak to wszystko z mojej strony wygląda i szczerze powiem w ogóle nie liczyłam na odpowiedź, napisałam bez większego przekonania. I tu Pan Bóg postawił swój kolejny krok... następnego dnia dostałam długą i sympatyczną odpowiedź  powiem szczerze byłam w szoku. Nie spodziewałam się, że siostra mi odpisze, że Mnie tak dobrze zrozumie... I tak zaczęła się nasza ¨facebookowa¨znajomość i moja przygoda z Pijarkami. Pisałam często do siostry i zawsze dostawałam odpowiedź, aż przyszedł czas pierwszego spotkania  na dniach skupienia, które Pijarki organizowały. Bardzo się cieszyłam, ale też trochę strachu miałam... lecz dla Mnie osobiście te dni skupienia były czasem przełomowym , wróciłam do domu i nie mogłam sobie znaleźć miejsca, coś Mną szarpało, moja ¨tarcza¨ pękała... Oczywiście kontakt z Pijarkami miałam ożywiony, więcej też od tego momentu zaczęłam poświęcać czasu na modlitwę, pytałam Pana Boga ¨Czy na pewno Mnie chcesz? Czy chcesz Boże, żebym to właśnie Ja została zakonnicą?¨Więc odpowiedź za każdym razem była jasna... Wiosną dostałam zaproszenie od Pijarek , aby przyjechać, zobaczyć (bo jest taka możliwość ) jak siostry żyją, poznać bliżej charyzmat, poznać więcej sióstr, pobyć z Nimi. Powiem szczerze, że długo się zastanawiałam czy pojechać, ale czułam, że KTOŚ dodaje mi odwagi i tak wsiadłam w pociąg i ruszyłam do Krakowa. Przez całą podróż zastanawiałam się czy dobrze robię jadąc do Sióstr, ale gdy tylko przekroczyłam próg domu moje obawy i zwątpienie odeszły. Było fantastycznie. Pan Bóg pokazał mi, że życie blisko NIEGO I Z NIM jest niesamowitą radością i szcześciem, co wyrażało się i nadal się wyraża przez MOJE SIOSTRY ... i tak oficjalnie zaczęła się moja przygoda z Pijarkami. Wróciłam do domu pełna nadziei i naładowana energią i wtedy już pomału moje myśli, przekonywały się, że zakon jednak jest dla Mnie. Wróciłam do Krakowa w listopadzie a w lutym oficjalnie zaczęłam „aspirantat otwarty”, moje serce rosło... Moja ¨tarcza obronna¨była już u kresu pęknięcia... przekonywałam się po mału, że Pan Bóg twardej i silnej Jurgi, ale chce słabej i proszącej o pomoc Asi, ufającej Mu w każdej sprawie przez którą będzie mógł działać.

I tak od sierpnia 2013 roku jestem w zakonie Sióstr Pijarek, a obecnie jestem szczęśliwą Nowicjuszką, która odbywa swoją formację w Hiszpanii. I powiem szczerze nic lepszego spotkać Mnie nie mogło. Przyznaję, że nie jest to łatwa droga, ale piękna. Czuję jak każdego dnia Pan Bóg Mnie otwiera na nowe doświadczenia, daje siły w trudnych chwilach i do pokynawania własnych słabości. Pokazuje mi też przez moje starsze i doświadczone już siostry jak bardzo ważna jest Miłość, jak bardzo ważne jest ZAUFANIE w każdej nawet najmniejszej sprawie.Pan Bóg Mnie wybrał od samego początku i wytrwale czekał...

Zdejmował mi przysłowiowe ¨klapki¨z oczu, pokazuje, że można żyć szczęśliwie nie będąc sławnym fotografem, czy nie mając wypasionego domu w górach. Nie muszę być ważna dla świata, bo świat przemija. Jestem ważna dla NIEGO, bo przyjął Mnie taką, jaką jestem, słabą, czasami ze zwariowanymi pomysłami z całą swoją czułością i troszczy się o Mnie każdego dnia bez odpoczynku 

Droga jest prosta, wystarczy zaufać i nauczyć się przyjmować każdy dzień tak jak Pan Bóg tego chce. Ja się tego uczę cały czas, ale powiem, że naprawdę WARTO iść pod prąd, WARTO postawić jeden krok WIĘCEJ, nie musi być wielki, Pan Bóg działa powoli, ale skutecznie, o czym się przekonuję każdego dnia coraz bardziej 

I jak mówią słowa mojego ulubionego psalmu

¨¨Pan będzie strzegł  twego wyjścia i przyjścia teraz i po wszystkie czasy¨