Dzisiejsza Liturgia Słowa stawia nam przed oczy dwie postawy. Pierwszą jest szukanie – Mądrości i samego Boga. Drugą zachęta do czujności i oczekiwania, aż Bóg, Oblubieniec przyjdzie. Poszukiwanie i oczekiwanie. Czy da się pogodzić jedno z drugim? Czy można szukać i czekać jednocześnie? Tak, jeśli poszukiwanie jest darem, łaską Tego, którego się szuka i na którego się oczekuje. Czytania z dzisiejszej liturgii stawiają nas w prawdzie. Często możemy odnieść wrażenie, że nie tylko w doczesnych, codziennych sprawach, ale i w życiu duchowym tak wiele od nas zależy. Może się zdarzyć, i zdarza się, że wierzymy w swoją sprawiedliwość, dobroć i w to, że dzięki zasługom pozyskujemy przychylność Boga. Wpadamy wówczas w największy błąd, ponieważ wierzymy, że możemy się zbawić dzięki naszym uczynkom. Dlatego Pan Bóg w swoim Słowie przypomina nam, że Jego mądrość „uprzedza tych, co jej pragną, wpierw dając się im poznać. Kto dla niej wstanie o świcie, ten się nie natrudzi, znajdzie ją bowiem siedzącą u drzwi swoich (…) sama bowiem obchodzi i szuka tych, co są jej godni, objawia się im łaskawie na ścieżkach i wychodzi naprzeciw wszystkim ich zamysłom” (por. Mdr 6, 12 – 16). To Bóg robi ku nam pierwszy krok, to On sam chciał być z nami. Dał nam życie, zdolność do dawania i przyjmowania miłości, do budowania relacji z Nim i drugim człowiekiem. Dał nam też wolną wolę i rozum, byśmy umieli Go odkrywać i poznawać, byśmy mogli wybrać bycie z Nim we wszystkich naszych wyborach, gestach, słowach, pragnieniach. Świat oferuje nam wiele możliwości, a Pan Bóg nie zamyka przed nami żadnej z nich, choć wie, że nie wszystkie doprowadzą nas do dobra. Dobrą drogę znajdzie ten, kto potrafi Boga i Jego dary postawić na pierwszym miejscu. Jednym z tych darów jest mądrość. Pomaga ona człowiekowi wybierać to, co mu służy, działać wtedy, gdy powinien, a przede wszystkim rozpoznać Boga działającego w jego życiu i przyjmować z miłością i wiarą wszystko, co pochodzi z Jego ręki.

„Największy z was niech będzie waszym sługą” (Mt 23, 12)

 

 

Chrześcijanin musi być człowiekiem nieustannego nawrócenia i przemiany, tak czynów, jak i myśli. Ewangelia jest bowiem całkowitym odwróceniem porządku świata. Nic dziwnego, że Jezus nazywa nas ludźmi żyjącymi na tym świecie, ale pochodzącym nie z tego świata (por J 17), skoro życie, jakie On nam chce ofiarować jest całkowitym przeciwieństwem tego, co wartościowe i cenione przez ludzi.

Jezus zaprasza nas do pokory, do cichości, do służby… Więcej, powie, że ten, kto będzie służył innym, będzie największym pomiędzy ludźmi. Dlaczego?

Ponieważ upodobni się w ten sposób do Mistrza, Jezusa i stanie się prawdziwym dzieckiem jedynego Ojca, jakim jest Bóg. A to jedyna droga, by wejść do Królestwa Bożego: odmienić się i stać się dzieckiem, Bożym dzieckiem!

29 października, XXX niedziela zwykła

 

Ktoś kiedyś powiedział, że Bóg nie daje człowiekowi tego, na co zasługuje lecz to, czego potrzebuje. Właśnie taki jest nasz Bóg. Może wszystko, a wybiera litość i miłosierdzie wobec nas, bo jest Miłością i nie może się zaprzeć samego siebie. Z tego też powodu i my, jako Jego dzieci, jesteśmy wezwani do szukania tego, co dobre dla drugiego, do dawania innym tego, co im potrzebne, choć w naszym ludzkim odczuciu mogą na to nie zasługiwać.

«Oddajcie Bogu to, co należy do Boga» (Mt 22, 21) Wydawać by się mogło, że już dawno mamy za sobą czasy, w których ludzie wierzyli w istnienie wielu bogów, których panowanie ograniczało się do niewielkiego terenu i dotyczyło wyłącznie ich wyznawców. Przecież my wiemy, że Bóg jest jeden i że ma On władzę nad wszystkim i nad wszystkimi. Wiemy o tym. Jednak z jakiegoś powodu dzisiejsze czytania znów nam tę prawdę przypominają. „Ja jestem Pan, i nie ma innego. Poza Mną nie ma boga” (Iz 45, 5). Na potwierdzenie tych słów prorok Izajasz przytacza nam przykład Cyrusa, który choć Boga nie znał, stał się narzędziem w Jego ręku i przez jego działania wypełniła się wola Boga. Jakie znaczenie dla mnie mają dziś te słowa Pisma Świętego? Do czego Bóg mnie przez nie zaprasza? Każdy z nas musi znaleźć własne odpowiedzi. Wydaje się jednak, że dla wielu mogą mieć one wspólny mianownik – „Jawicie się jako źródło światła w świecie” (Flp 2, 15). Bez względu na to, kim jestem, co robię, gdzie mieszkam, z jakimi ludźmi się spotykam, jestem wezwany/wezwana, by w świecie, który często się gubi pośród różnych możliwości i perspektyw, stać się źródłem Bożego blasku. Przypominać o tym, co w życiu jest najważniejsze, co jedynie konieczne do tego, by człowiek był szczęśliwy. Będzie tak, wypełnię to powołanie, gdy sam/sama będę żyć stawiając Boga w centrum i gdy zawsze, przez moje czyny, wybory, słowa, pragnienia będę oddawać „Bogu to, co należy do Boga” (Mt 22, 21).