XXXIII niedziela zwykła

Antyfona na wejście: Pan mówi: myśli moje są myślami pokoju, a nie udręczenia. Wzywać mnie będziecie, a Ja was wysłucham i sprowadzę do domu ze wszystkich stron waszego wygnania.

Pełen tekst Liturgii Słowa tutaj

Antyfona na wejście mówi, że Słowo, jakie dziś (!) Bóg do nas kieruje, nie jest  naszym, moim myśleniem... Bóg nie chce i nie potrzebuje „wstrzelać się” w nasze myślenie, ale dając nam swoje Słowo  pragnie, byśmy do Niego dorastali. Jego Myśli są zawsze myślami pokoju, a nie udręczenia, myślami ku życiu, a nie ku zagładzie. Jego Słowo, jeśli nawet zadaje rany, to zawsze po to, by wskrzeszać, by ożywiać, by leczyć moją i Twoją duszę i ciało.

            Bóg, mówiąc w I czytaniu przez proroka, pokazuje, jakie mogą być skutki ludzkiego pogubienia: będzie to niczym ogień palący, w którym wypala się złoto. Wszelka słoma mojego życia, wszystko to, co wydaje mi się ważne, ale odciąga mnie od Boga, który Jest, który JEST DOBRY i który KOCHA mnie, swoje stworzenie, jest tylko plewą, którą wiatr rozmiata. I nawet korzeń po tym nie zostanie, ani gałązka. Bo takie czyny i takie działania, takie życie, nie mają korzenia i nie mogą mieć w sobie Życia. Jeden jest "Korzeń" i jeden Fundament, i jedno Życie, a jest nim Jezus!

            W Biblii czcić imię znaczy czcić osobę, dlatego dla tych, co czczą Imię Jego, wzejdzie Słońce Sprawiedliwości. Bóg-Człowiek, którego „wzejście” rozjaśnia swoim "przychodzeniem", swoją obecnością, każdą moją i Twoją ciemność, każdą niemoc, każde kłamstwo oddalającej obawy przed Bogiem.

Chrystus, Słońce Sprawiedliwości, ogrzewa to, co zziębnięte i słabe, ożywia swoją "skandaliczną" sprawiedliwością - Miłosierdziem! To Słońce wzeszło raz, ogarniając z krzyża całą ludzkość i całe stworzenie, uznając za sprawiedliwość przyjęcie na siebie moich i Twoich grzechów.

Bóg-Szaleniec, który KOCHA nie na próbę i nie dla przyjemności, ale do bólu i krwi, a nawet ponad ból i krew.

            Wszystkie fragmenty kierują nasz wzrok na ponowne przyjście Chrystusa w chwale.

 Czy ja na nie czekam?... Czy ja Jezusa znam?...

             Kiedy znam i kocham osobę, na którą czekam, to jest we mnie radosny niepokój oczekiwania. Moje myśli są pełne nadziei, ciepłych wspomnień. Dlaczego miałabym się bać, jeśli jestem kochana? Czy czuję się kochana? Czy wierzę, że Bóg taką, takiego mnie kocha?...

            Psalmista zaprasza całe stworzenie do wielkiego świętowania. Słowa aklamacji mówią: nabierzcie ducha i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie. Ono będzie miało miejsce na pewno! Do tego czasu Paweł stąpając mocno po ziemi mówi, byśmy "uczciwie pracując własny chleb jedli"... Własny chleb codzienności, uczciwości, prawdy, rzetelności...

            Bóg chce przebywać w centrum mojego życia, domu, mojej pracy, mojego serca, moich relacji i trudności. Czy wprowadzam Go w tam? Czy pozwalam Mu tam przebywać? Czy jest we mnie pragnienie, by wszystko, czym jestem, co mam i co stanowi moje życie, zostało odkupione, zbawione i uwolnione? Czy też zostawiam Mu tylko mały skrawek "gościnnego pokoju", do którego może zaglądać tylko od święta...

            Jezus w Ewangelii wskazuje, iż czas, który mamy do przeżycia, zweryfikuje nasze życiowe budowle: czy runą jak stos gruzów, bo brakło Fundamentu - Jego? Czy też odniesiemy pełne zwycięstwo, gdyż nasze serce zawsze było "u siebie", w domu, skupione na Bogu?...

            Nasz Dobry Pan jak Ojciec ostrzega nas, byśmy mieli w sobie czujność, by nas nie zwiedziono, byśmy się w drodze nie pogubili... A co mnie zwodzi, kto i czym?...

            Jezus mówi: "Nie chodźcie za nimi! I nie trwóżcie się... To najpierw musi się stać, ale nie zaraz nastąpi koniec... Podniosą na was ręce... Będzie to dla was sposobność do składania świadectwa... Postanówcie sobie w sercu nie obmyślać naprzód swej obrony. Ja bowiem dam wam wymowę i mądrość, której żaden z waszych prześladowców nie będzie się mógł oprzeć ani się sprzeciwić. A wydawać was będą nawet rodzice i bracia, krewni i przyjaciele i niektórych z was o śmierć przyprawią. I z powodu mojego imienia będziecie w nienawiści u wszystkich.

            Z powodu Imienia Jego i Jego prawa, którym jest miłości i miłosierdzie, muszę umierać co dzień. Umierać moim myślom, wygodnym, pełnym egoizmu i ludzkich pokus. Moim ambicjom, które mówią o moich jakże ważnych prawach. A czasem nawet moim szczytnym i dobrym zamiarom... Śmierć z przebaczenia, śmierć w służbie, śmierć w prawdzie, śmierć dla ..." Ale włos z głowy wam nie zginie. Przez swoją wytrwałość ocalicie wasze życie”.

To dość tajemniczy szyfr. Dla niewtajemniczonych podam, że to Wołczyn w Krakowie 9. edycja.  To spotkanie młodych, które miało miejsce w dniach 8-11 listopada w Olszanicy, dokładnie w naszej szkole, Sióstr Pijarek. Organizatorami spotkania byli Bracia kapucyni. Cóż to ma wspólnego z nami Pijarkami? Poza wynajęciem szkoły, tylko tyle, że włączyłyśmy się również wspierając nie tylko modlitwą owo spotkanie, ale osobistym zaangażowaniem jako animatorki.

Młodzież przybyła tu z całej niemalże Polski. Spotkać można było także kilku naszych absolwentów i uczniów.

Czy nie wolno? Czynię wolność.

To temat tego spotkania.

Wolność, niepodległość – te słowa odnosiły nas do wydarzeń z historii. Było to nasze przeżywanie kolejnej rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości. Na początku uczestniczyliśmy w nabożeństwie ,,kajdan”- związane ręce były symbolem zniewolenia przez grzech. Prawdziwe światło otrzymaliśmy w Sakramencie pojednania. Adoracja Najświętszego Sakramentu i czuwanie trwały do późnych godzin nocnych. Na ten wieczór sala gimnastyczna stanowiła nasze miejsce spotkania z Panem. To było poruszające doświadczenie. Sami młodzi bardzo przeżyli nabożeństwo i pojednanie.

Jak na jedno popołudnie  to dużo wrażeń.

Kolejne wyzwania przed nami. Jako pierwsze - mieliśmy zadanie przygotować się do marszu niepodległościowego. Etapem przygotowującym  było  wysłuchanie konferencji „Droga Polski do niepodległości” - konferencja historyczna – którą wygłosił dr Stanisław Szuro.

Po tym spotkaniu, praca w grupach. Przyszło nam wykonać transparenty, kotyliony, aby następnie wyruszyć w marszu niepodległościowym. Rozpoczęliśmy od odśpiewania Hymnu Narodowego przy Barbakanie,  w uformowanej kolumnie z modlitwą i śpiewem na ustach oraz flagą w ręku i kotylionem na piersi wyruszyliśmy na Wawel. Przyświecało nam hasło ,, Jestem dumny, że jestem Polakiem”. To wyrażenie było wdzięcznością za dar wolności w naszym kraju i ale też hasła ,,Bóg, Honor, Ojczyzna”, które wykrzyczane z naszych ust umacniały nas na duchu. Byli tacy, którzy przyłączali się do wspólnego śpiewu i radości,  ,,bo każdy Polak z krwi i kości dumny jest z niepodległości”.

W strugach deszczu dotarliśmy na Wawel, ale radości nam nie brakowało, ochoty i dumy także. Na Wawelu mieliśmy możliwość zobaczenia miejsc spoczynku sławnych królów i znanych Polaków. Zwieńczeniem tych wydarzeń było uczestnictwo w Eucharystii przy konfesji św. Stanisława.

Wolność jest darem; dana ale i zadana, to słowa kaznodziei. Jak pokazuje historia nieraz przyszło nam krwią o ten dar walczyć, a pokonać trzeba było aż trzech zaborców, to tylko podkreśla znaczenie i wartość tego daru. Zatem spoczywa na nas wielkie zadanie, aby dbać o wolność  i  troszczyć się o nią. Nie bójmy się mierzyć wysoko, patrzeć w górę.

Umocnieni, choć także zmęczeni powróciliśmy, aby spędzić wieczór na równie mocnym doświadczeniu. Było to obejrzenie filmu: „The Human Experience”, a po nim możliwość spotkania z jednym z twórców filmu.

Tak oto minął kolejny dzień, na pewno niezapomniany. A następny równie bogaty w wydarzenia. Tym razem czekało na nas wyzwanie. Była to gra miejska. Mogliśmy wczuć się w wydarzenia z 1918 roku, również walczyć, czasem nawet nie tylko w przenośni. Już na początku wyzwanie było wysoko postawioną poprzeczką. To uszycie flagi, czy zdobycie dworca w Płaszowie,  Fortu św. Benedykla, to tylko niektóre nasze zmagania. A łatwo nie było, o czym świadczy fakt, że nie wszystkim udało się zmierzyć ze wszystkimi zadaniami. Pokonywaliśmy własne zmęczenie, nieznajomość miasta, odległości i wreszcie ograniczenia czasowe. Po trudach powróciliśmy na kolację i posilenie także naszego ducha, uczestnicząc wspólnie w  Eucharystii.

Zwieńczeniem dnia był akcent muzyczny, koncert zespołu ,,Prokoncepcja”, a także śpiew pieśni patriotycznych, ,, O mój rozmarynie”; ,,Przybyli ułani pod okienko” i wiele innych. Wspólnie śpiewaliśmy i bawiliśmy się radując się darem wolności i bycia razem. Ale na tym dzień, a właściwie noc się nie skończyła.  Młodzież pozostała na tzw. nocy filmowej.

Choć ciężko było na porannej gimnastyce i modlitwie rozpoczynającej dzień, to na pewno warto było nie spać.

Czas tak nam szybko mijał, że oto nadszedł dzień ostatni. Był to czas podsumowań, zbierania tego, co dobre. Również analizowanie, co warto zmienić, ulepszyć.

Z czym wyjeżdżamy? Na pewno każdy uczestnik został ubogacony nowymi i niezapomnianymi doświadczeniami, każdy z czymś, co osobiście przeżył. Wiele cennych spotkań pozostanie w sercu każdego z nas. Ale na owoce czasem trzeba nam poczekać. Jedno, co już zostało powiedziane, to mamy zaproszenie na kolejne spotkanie Wołczyn w Krakowie, już w marcu przyszłego roku. 

Pod takim hasłem odbyły się rekolekcje dla dziewczyn w naszym domu w Rzeszowie, w dniach od 8 do 10 listopada br. Dla dwóch dziewczyn, które brały udział w nich nie zabrakło czasu na bycie sam na sam przed Panem jak i rozmowy, zadanie pytań. Miały też one okazje poznać postać naszej założycielki - MatkiPauli Montal - oraz zobaczyć jak ona inspiruje dzisiaj inne osoby. Oto co mówi jedna uczestniczka o tym czasie: 

"Rekolekcje u Sióstr Pijarek okazały się być bardzo na miejscu w tym okresie mojego życia. Ufam, że nie trafiłam na nie przypadkowo, lecz było to dla mnie zaplanowane odgórnie. Czasami mamy problemy, z którymi próbujemy sami się zmagać, bo boimy się nawet opowiedzieć o nich najbliższym osobom, tymczasem Jezus dał mi czas, aby się zatrzymać, wsłuchać się w Niego, tak jak i posłał do mnie osoby, przed którymi bez wstydu potrafiłam przyznać, co leży mi na sercu i tak pokierował wszystkim, że ostatecznie czułam się wolna, spokojna i szczęśliwa. Jestem bardzo wdzięczna za ten czas."

Najbliższe dni skupienia, na które już serdecznie zapraszamy odbędą się w Krakowie,

w naszym domu, w dniach od 13 do 15 grudnia br.

Informacje, pytania i ZGŁOSZENIA: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Matka Paula odkryła swoje powołanie, by stać się nauczycielką i wychowawczynią wielu dziewcząt. Jej życie nabrało ogromnego sensu, stała się też bliską współpracownicą Pana Jezusa. Jest to wciąż bardzo zadziwiające, że Bóg, który nikogo nie potrzebuje, wybiera małego i niepozornego człowieka, by ten w swojej wolności mógł podjąć zaproszenie do współpracy. Takie zaproszenie usłyszała Paula. Takie też zaproszenie usłyszała każda z nas. Bóg chodzi naszymi drogami i chce z nami dzielić sie życiem i razem z nami przemieniać to życie, na bardziej ludzkie. Z naszym Bogiem "nie ma żartów". Gdy On wysyła zaproszenie, to trudno jest je odrzucić. Można mieć pewność i przewidzieć to, że życie stanie się tak bogate w wydarzenia, w sytuacje i ciekawe wyzwania, że trudno to sobie wyobrazić. Życie nabiera głębokiego sensu, a przecież każdy pragnie, by jego życie miało głębię. Bóg odpowiada na nasze pragnienia. Niektórych wybiera, by stali się Jego pomocnikami, by towarzyszyli Mu jak Apostołowie, by codziennie trwali na łamaniu chleba

i wspólnej modlitwie. My pijarki trwamy na modlitwie i jesteśmy posyłane do dzieci i młodzieży, do rodzin, by wspierać je w drodze do Jezusa. Szczególnie dzisiaj to bardzo ważne, bo istnieje wiele dróg bardzo dostępnych, studni z wodą, która zaprasza do napicia się z niej, a nie są to miejsca, które naprawdę mogą nasycić i wypełnić. Misja wychowania i towarzyszenie drugiemu w drodze To piękna misja i jak mawiał św. Józef Kalasancjusz, to misja bardzo szlachetna, zajęcie najbardziej potrzebne, zasługujące i Bogu przyjemne. To towarzyszenie młodemu człowiekowi w jego drodze do Boga. To pomoc w odkrywaniu Boga, który kocha, który szuka i tęskni za człowiekiem. Dzisiaj Jezus nadal wysyła swoje zaproszenie do włączenia się w Jego misję, może i Ty zechcesz ten głos usłyszeć, przyjąć i pójść za Nim.

Jeżeli tak, to przyjdź i zobacz, dołącz i oddaj Jemu swoje życie. On sam napełnić Cię swoją obecnością. 

Odkryj swoje powołanie !

Myślisz, że powołanie to sprawa niektórych, że dotyczy tylko księży, sióstr, jakiejś elity...

Pewnie tak, dotyczy tych którzy kiedyś usłyszeli ten powołujący głos, aby zaangażować się całym sobą

w sprawę życia.

s. Urszula SP

Masz pytania, potrzebujesz pomocy w rozeznaniu swojego powołania napisz: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.